Τα Αθαμανικά όρη ή Τζουμέρκα είναι ένας εντυπωσιακός ορεινός όγκος της Ηπείρου, τμήμα της Πίνδου, που αναπτύσσεται στους νομούς Τρικάλων, Άρτας και Ιωαννίνων. Το Βόρειο τμήμα τους είναι το συγκρότημα της Κακαρδίτσας, με την ομώνυμη ψηλότερη κορυφή του συγκροτήματος σε υψομ. 2,429μ ενώ το νότιο τμήμα τους, που χωρίζεται από το Μελισσουργιώτικο ρέμα έχει ψηλότερη κορυφή το Καταφίδι [2,393μ] και δεύτερη ψηλότερη την Πλάκα με 2,364μ.
Το νότιο Τμήμα είναι ένας εντυπωσιακός απόκρημνος όγκος, με δύσκολες προσβάσεις, λόγω του απότομου αναγλύφου.
Κάθε ορειβάτης έχει προτιμήσεις και αγάπες. Η ορειβατική «αγάπη» της παρέας μας είναι τα Τζουμέρκα. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έχει παίξει πέραν της αναμφισβήτητης, ιδιαίτερης ομορφιάς του ορεινού τοπίου και η σχέση μας με τα παιδιά του εξαιρετικού καταφυγίου Μελισσουργών και τον διαχειριστή Φώτη Δελημήτρο, σε τέτοιο σημείο που να το θεωρούμε δεύτερο σπίτι μας και να το επισκεπτόμαστε αρκετές φορές, όλες τις εποχές του χρόνου, τόσο για ορειβασία όσο και για Canyoning.
Η Πλάκα ήταν μια κορυφή που πάντα είχαμε υπόψη, αλλά συνεχώς την αφήναμε. Πρόκειται για μια τεχνική ανάβαση, ιδιαίτερα τον χειμώνα εφόσον η πρόσβαση στο διάσελο πριν την κορυφή γίνεται από ένα λούκι με κλίση μεγαλύτερη των 50 μοιρών κατά σημεία. Επιπλέον απαιτεί πολύωρη ανάβαση αρκετών χιλιομέτρων από όπου και να την προσεγγίσεις και με μεγάλη υψομετρική ανάβαση. Αυτοί είναι και οι λόγοι που δεν είναι από τις πλέον επισκέψιμες κορυφές του συγκροτήματος παρά την εντυπωσιακή όψη της.
Φέτος η παρέα μας θεώρησε ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την Πλάκα. Πήραμε τις πληροφορίες μας και εκτιμήσαμε πως με το χιόνι που έριξε και τις χαμηλες θερμοκρασιες των προηγούμενων ημερών, δημιουργήθηκαν συνθήκες σχετικά ικανοποιητικές για να επιχειρήσουμε μια χειμερινή ανάβαση. Το βράδυ της Παρασκευής 31-1-2020, φτάσαμε στο καταφύγιο όπου μας υποδέχτηκε ο φίλος Φώτης και τακτοποιηθήκαμε.
Την επόμενη μέρα στις 07:00 ήμασταν στο μονοπάτι για το Αγκάθι που βρίσκεται και η ονομαστή πηγή. Από το Αγκάθι ξεκίνησε ο ανήφορος και σε 1:30 ώρα ήμασταν στην βάση μιας ανηφορικής ράμπας με κλίση περίπου 40 μοιρών. Εκεί βάλαμε τα κραμπόν, φορέσαμε κράνη, τα πιολέ στα χέρια και ξεκινήσαμε την άνοδο. Σε μια ώρα ήμασταν στον Μέγα Λάκκο, ένα πλάτωμα στα 1800μ. Τραβερσάραμε νοτιοδυτικά τον Μέγα Λάκκο και σε λίγο φτάσαμε στην βάση από το μεγάλο λούκι, με κλίση 50 μοιρών που σε οδηγεί σαν ‘’ασανσέρ’’ από τα 1800μ στο διάσελο της Πλάκας στα 2150μ, πάνω από το οροπέδιο της Μπρέσενας. Η κοπιαστική ανάβαση με τα κραμπόν και τα πιολέ μας πήρε περίπου 1:30 ώρα, αλλα μόλις πατήσαμε στο διάσελο μας κόπηκε η ανάσα από την θέα. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο συνεχίσαμε να διασχίζουμε την κορυφογραμμή και μέσα σε 45 λεπτά φτάσαμε στην κορυφή Πλάκα.
Η θέα ήταν μαγευτική, και τι δεν βλέπαμε! Στο νότο το θρυλικό οροπέδιο της Μπρέσενας, το Σχισμένο Λιθάρι και το Καταφίδι, η ψηλότερη κορυφή του νότιου συγκροτήματος και ο ποταμός Άραχθος να φιδογυρίζει μέχρι τον Αμβρακικό που λαμπύριζε στο βάθος. Βόρεια η επιβλητική Στρογγούλα, πάνω από την Πράμαντα και η θρυλική Ρόκα, ονομαστες κορυφές των Τζουμέρκων. Πιο ανατολικα ο Λάκμος και ο επιβλητικός όγκος της Κακαρδίτσας με όλες τις κορυφές ορατές, Καταραχιάς, Τσούμα Πλαστάρι, Χίλια Εξήντα, Ρουίστα και πιο νότια ο Κρυάκουρας πάνω από τα Θεοδώριανα. Στο βάθος στον βορρά η λίμνη των Ιωαννίνων και η πόλη και γυρω της τα βουνά Τόμαρος, και Μιτσικέλι. Φαινόταν ολοκάθαρα ο Σμόλικας με τις Μόσιες της Σαμαρίνας, η Τύμφη και η Νεμέρτσικα.
Όλη η μαγεία και η ομορφιά της Πίνδου μπροστά στα μάτια μας. Αφού απολαύσαμε την θέα, συνεχίσαμε με βαριά καρδιά επειδή ο χρόνος πίεζε, την πορεία στην κορυφογραμμή της Πλάκας κατευθυνόμενοι νότια μέχρι που φτάσαμε στο χείλος ενός απότομου λουκιού που σε οδηγεί με βόρεια πλέον διεύθυνση στην μικρή κοιλάδα ανάμεσα στα Κελάρια και τα Κομμένα. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε στην χιονισμένη κοιλάδα η οποία σε οδηγεί καρφί στο Μπαλτινέσι στις στάνες. Εκεί βγάλαμε τα κραμπόν και συνεχίσαμε για λίγο στον δασικό δρόμο μέχρι την βάση της Καστανιάς, την οποία και τραβερσάραμε και κατηφορίζοντας βγήκαμε ξανά στο Αγκάθι και από εκεί πίσω στο καταφύγιο, ανάβοντας τους φακούς μας στο τελευταίο χιλιόμετρο αφού είχε αρχίσει να νυχτώνει.
Ήταν μια ιδιαίτερα απαιτητική, χειμερινή διαδρομή, που δεν απευθύνεται σε όλους, σε ένα πανέμορφο και άγριο ορεινό τοπίο. Μας πήρε συνολικά κάτι παραπάνω από 11 ώρες, διανύοντας 18 χιλιόμετρα και 1500 μέτρα θετικής υψομετρικής ανάβασης και φυσικά άλλα τόσα κατάβασης. Φυσικά ανανεώσαμε το ραντεβού για ακόμα μια φορά μας με τα Τζουμέρκα, εφόσον έχουμε ακόμα υπόψη μας πολλές αναβάσεις στην περιοχή που θέλουμε να κάνουμε. Την ομάδα του ΕΟΣ Καρδίτσας αποτελούσαν οι: Μιχάλης Γκαραγκάνης, Αποστόλης Μπρακατσούλας, Δημήτρης Ρίνης και ο Αποστόλης Κηρύκος.
